Zainteresowanie autora orkiestrami wojskowymi zaczęło się kilkadziesiąt lat temu, kiedy to za maszerują orkiestrą 19 Pułku Piechoty „Odsieczy Lwowa” czy 40 Pułku Piechoty „Dzieci Lwowskich” podążała zawsze gromada nieletnich batiarów, usiłujących dotrzymać jej kroku, co się oczywiście nie udawało. Idący na końcu orkiestry kucyk, ciągnący wózeczek z bębnem, ze stoickim spokojem znosił takie towarzystwo. Ale szczytem szczęścia lwowskiej było ukazanie się na ulicach Lwowa plutonu trębaczy 14 Pułku Ułanów Jałowieckich, który maszerował ze swoich koszar na Jałowcu, za rogatką łyczakowską, ulicą Łyczakowską na miejsce defilady w dniach świąt narodowych 3 maja i 11 listopada, która zaczynała się na placu Bernardyńskim i dalej przed trybunę na styku placu Halickiego i Mariackiego. Trębacze grali dziarskiego marsza, którego tony mieszały się ze stukotem kopyt maszerującego pułku. Za końmi już dzieciarnia nie biegła, ale słuchało się tej muzyki z zapartym tchem. Podziw dziecka dla koni i kawalerii zamienił się w pasję autora na całe życie.
Jeżeli Czytelnicy podzielą sentyment autora dla nieodwracalnej przeszłości, będzie to wielka radość dla piszącego. A wydanie tej książki i wykorzystanie szeregu uwag to zasługa mgr inż. Antoniego Dudzińskiego z Grajewa, który stara się jak najwięcej opracowań o kawalerii polskiej pozostawić dla potomnych, którzy już nigdy nie zobaczą konnych pułków, bo ich era już bezpowrotnie minęła.
